De twee mannen die van Jeruzalem naar Emmaus lopen,
zitten vol van hun eigen gevoelens.
Het is allemaal anders gegaan dan ze hadden gehoopt of verwacht:
Jezus, zo machtig in daad en woord, zo geliefd onder de mensen
was als de eerste de beste misdadiger aan de kant gezet en ter dood gebracht.
Het was allemaal niet te begrijpen.
Hoe had dit kunnen gebeuren?
Deze gevoelens zijn, denk ik, voor bijna ieder van ons wel herkenbaar.
Als wij iets ergs mee maken,
zeker als het iets is wat we moeilijk kunnen begrijpen en vatten,
overkomt het ons ook wel dat we als het ware
helemaal opgesloten zitten in dat vreselijke verdriet, die pijn
over wat er gebeurd is en we niet kunnen plaatsen.
Zo’n groot verdriet, zo’n pijn vraagt tijd,
tijd om de blik weer naar voren te kunnen richten..
Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, dat is niet altijd waar,
maar wel wordt het anders door de tijd.
Wat altijd wel belangrijk is: dat we met iemand kunnen praten
over alles wat is voorgevallen.
We merken ook:sommige gesprekken helpen, andere juist niet.
De twee leerlingen zijn eerst met elkaar in gesprek,
maar ze komen er niet uit, het is doffe ellende.
Dan mengt die derde, die vreemdeling zich in dat gesprek
en dan opent zich geleidelijk een nieuw perspectief.
Het is belangrijker dat die ander met wie we erover kunnen praten,
goed kan luisteren,
dan dat hij of zij de antwoorden weet.
Zo begint het ook in het evangelie vandaag.
Die vreemde man die bij de leerlingen komt lopen,
zegt zelf eerst niets, hij begint te vragen, hij laat hen vertellen:
“Wat is er dan gebeurd?” en de leerlingen krijgen alle tijd
om te vertellen hoe ze de gebeurtenissen hebben ervaren.
Daarna komt die vreemdeling pas met antwoorden, uitleg,
maar niet op een theoretische manier,
Hij spreekt tot hun hart:
“Brandde ons hart niet in ons, zoals Hij onderweg met ons sprak?”
Eigenlijk is dit al iets om ter harte te nemen.
De manier waarop wij dingen, gebeurtenissen ervaren,
is niet de enig mogelijke en soms ook niet de beste.
We moeten onze eigen negatieve gevoelens
niet belangrijker maken dan het is, er is meer!
Wie het wel eens heeft meegemaakt kan bijvoorbeeld bevestigen
dat als ons geloof een beetje is weggezakt,
we ineens weer geïnspireerd kunnen raken
door een nieuwe ervaring op te doen, ons te laten inspireren
door een mooie cursus, een bedevaart, een bijzondere viering, een retraite,
een ontmoeting en noem maar op.
Alleen al de sfeer waarin we verkeren kan een heel negatieve
of juist een positieve invloed hebben
In het evangelie worden die terneergeslagen leerlingen
dus geïnspireerd en bezield door de woorden van die vreemdeling
die bij hen kwam lopen en door een heel bezielde maaltijd
wanneer ze Hem herkennen aan het breken van het brood.
Zo werd de belangrijkste boodschap van heel de christenheid,
dat centrale gegeven van ons christelijk geloof aan hen doorgegeven:
De Heer is verrezen!
Hij is werkelijk verrezen!
Dat ging leven in hun hart.
Somberheid en triestheid maakten plaats voor vreugde en vrede.
Die centrale boodschap van de verrijzenis, dat fundament van ons geloof,
geeft ook aan dat het laatste woord dat over het leven van ieder van ons
zal worden gesproken, geen woord van aftakeling, ziekte en dood is,
maar een woord van leven, van eeuwig leven en eeuwige vreugde.
Van ons wordt eigenlijk alleen gevraagd dat we ons aan dat woord,
die boodschap van hoop en toekomst,
van verrijzenis en opstanding toevertrouwen,
niet alleen aan het eind van ons leven, maar ook tijdens onze levensweg.
Want op die levensweg komen talloze momenten voor van het niet zien,
van verdriet en niet begrijpen en dan mogen we opstaan, vooruit zien,
verder gaan, vertrouwen, want dat donkere duister
heeft niet het laatste woord, maar het licht en de vrede.
Heer, geef dat we dat mogen zien!
Dat is niet altijd gemakkelijk, het gaat niet vanzelf dat we dan weer
dat gelovig en vertrouw-vol perspectief te pakken krijgen.
We hebben Iemand nodig die ons inspireert, iemand die ons hart laat branden, iets dat ons vuur geeft en onze ogen open doet gaan.
Laten we dus allemaal steeds op zoek blijven gaan naar dat vuur,
naar plaatsen en momenten die ons kunnen inspireren en sterken om onze weg met Jezus te gaan.
AMEN